อีสาน ๑ หมายถึง น. ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ. (ป. อีสาน; ส. อีศาน).
น. พระศิวะหรือพระรุทระ.
น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้สูงและปวดหัวมีเม็ดพองใส ๆ ขึ้นตามตัว.
ว. กะหน็องกระแหน็ง.
[หฺรอบ] (โบ) น. ยุโรป หมายความว่า ฝรั่ง เช่น ดินอีหรอบเข้าอีหรอบ หมายความว่า ทําตามแบบฝรั่ง.
(สํา) ว. ทํานองเดียวกัน, แบบเดียวกัน, (มักใช้ในทางไม่ดี)เช่น พ่อเป็นขโมย ลูกก็อีหรอบเดียวกัน.
[เหฺลื่อ] ว. อึดอัดใจ, ลําบากใจ, อลักเอลื่อ อาหลักอาเหลื่อหรือ อิหลักอิเหลื่อ ก็ว่า.
น. ส่วนหนึ่งแห่งคําร้องในการเล่นโมงครุ่มซึ่งเป็นมหรสพชนิดหนึ่งของหลวง โดยคนตีฆ้องจะร้องว่า 'อีหลัดถัดทา'.